(#826135) sanırım en doğru tanım bu. hem bedenen hem de ruhen dünyanın en zor işi olabilir.
haftalardır taşınma adı altında bir curcunanın içinde yuvarlanıyoruz ailecek. temizliği toplanması bilmem ne derken büyük gün geldi çattı. olayın farkına daha yeni varıyorum. bundan bir 7-8 saat sonra temelli olarak ayrılıyorum şu an tavanıyla bakıştığım odamdan, "evimden".
gittiğimiz yer çok da uzak bir mesafe değil. i̇ki sokak yukarısı, neredeyse hiçbir değişiklik yok konum olarak.
gel gelelim ki bir daha burada bulun(a)mayacak olmak şu an için üzüyor, daha sonra elbet alışacağım. mekanla değil de içinde yaşananlarla daha çok bağ kuran biri olsam da yine de bir burukluk oluyor ister istemez.
koskoca (?) yedi yılımın geçtiği evle az önce vedalaştım. her geceki gibi sadece koridoru yakıp odaların işıklarını açmadan her birini tek tek gezdim "burayı gece son görüşün son kez bak" diye. burada çok zor zamanlar geçirdiğim oldu. en azından o an için zor olduğunu düşünüyordum. aynı zamanda çok güzel şeylerin başlangıcı da bu evde oldu. tek tek gözümde canlandılar yeniden. ve ben hepsine veda ettim. buradan giderken yanıma sadece güzel hatıralarımı alıyorum. kötü olan ne varsa (zor da olsa) ardımda bırakıyorum, beraberimde gelmelerine izin vermiyorum.
kendisine bir not bırakacak olursam : bugüne kadar iyi iş çıkardın, en azından duvarların iyi sır tutuyordu. her şey için teşekkürler.
ve sen yeni evim! umarım hep güzel şeylere ev sahipliği edersin. bizi nasıl maceralar bekliyor birlikte göreceğiz.
az sonra buradaki son uykumu uyumaya gidiyorum...