bana zarar veren kesimlere karşı gizli bir düşmanlık besliyorum. baya baya düşmanlık. kadınlara düşmanım hafiften mesela bir erkek olduğum için. laiklere düşmanım. sağcılara düşmanım. vejeteryanlara düşmanım. doğa koruyuculara düşmanım. korsan kullanmayanlara düşmanım. zenginlere düşmanım. inançlılara düşmanım. kutsalı olanlara düşmanım. yavaş yavaş düşman oldum herkese. bunun sorumlusu ben miydim yoksa bu siktiğimin toplumu mu? onları sırf böyle oldukları için öldürmek istemem. ama ölseler de üzülmem hatta gülmemi engelleyen bir yasa yoksa gülerim, mutlu olurum. kanunlar kişisel olmalıydı ahlak da öyle. toplum bireyleri yok etti. kimsenin düşüncesi yok artık. birer sayıyız başkalarının hayatında. herkesten nefret ediyoruz. kendimi de öldürmeyi düşündüm. fakat orospu çoçukları istedi diye güneş doğmaktan vazgeçmez deyip sürdürüyorum büyüklenerek. eminim kimse de gerçekten bana üzülmezdi. acırdılar belki ama üzülmezlerdi. çünkü umursamazlardı. bilmem kaç milyar insan çok fazla. ne bileyim bi 5-10 bin insan bana yeterdi.