arkadaşlarım çok iyi, hepsini çok seviyorum ama bazen benim tek ilacımın yalnızlık olduğunu kabul edemiyolar. tek başıma gezmek, bi yerde kahve içip kitap okumak, bi şeyler karalamak, tek başıma sinemaya gitmek, evimde bilgisayarın başında boş boş oturmak.. gelin görün ki her dakika yanımda olmak istiyolar. benim daha iyi olmamı istediklerini anlıyorum ama sürekli yanımda olmaları, aramaları beni bunalıma sokuyo göremiyolar