beklentiye asla girmezdim. bir şey gelecekse en kötüsünün geleceğini düşünür, buna hazırlıklı olmaya çalışırdım. kaybedeceğimi ve bundan sonra hep kaybedeceğimi kabullenir öyle yaşardım. velhasıl öyle de olurdu. sonra umudun tuzağına düştüm ben de. bir şeyleri ummak cüretini gösterdim. yine en kötüsünü düşünseydim berbat hissedecektim. en kötüsü berbattı. ben de iyisini düşündüm. iyi ihtimalleri. belki o da sever diye düşündüm. en azından bir adım atardı. ne bileyim bir şeyler olurdu. bu yeknesak kötülüğü bozacak iyi bir şeyler.
iyi şeyleri beklemeye koyuldum. sonra bir gün bir kitabım soğuk bir cümlesinde şunu okudum: "zaten iyi şeyler birdenbire olur. bu kadar bekletmezler insanı."
haklıydı.
kendime üzülmem icap ediyordu şimdi. ama bir sorun vardı. umut hastalığına yakalanmıştım. iyileşmeyi umuyordum.