yirmili yaşlarımdayım.
kendimi bildiysem bu vakitler benden hep bir şeyler götürmüştür. hep, normalde belki de hiç söylenmemesi gereken veda sözcükleri bu vakitlere sığdırılmaya çalışılmıştır. gün doğmadan gitmem gereken yığınla hayatı da bu vakitlerde öğrendim. yani öyle ki, bildiysem bu saatlerde tavan üstüme çöker ve bu saatlere kadar uyanık kaldığım her gecenin sabahına bi enkaz altından çıkarım.
yirmili yaşlarımdayım. yine bu saatlere kadar uyanığım, sabahı da göreceğim biliyorum. ve sanki değil tavanın üzerime çökmesi, gök doldu odama. ben yıldızları hiç böyle güzel izlemedim sanki.
teşekkürler evren, teşekkürler evim