asosyal itiraf

kahkaha atarken birden aklıma bu dünyadan çekip gitmek isteyişim geliyor. çok tuhaf ki bazen bitmiş çikolata çöpüne bakarken koşup mutfaktaki bıçağı kavrayasım geliyor. i̇yi değilim, olmaya korkuyorum. babama intiharla ilgili düşüncelerimi açıkladığımda ‘ben sana yatırım yaptım, bu sene kazanmadan ölemezsin. kazandıktan sonra ne yapıyorsan yap umursamam.’ demesi sadece tuz biber oldu. ya da benzer cümleyi annemin kurması. ya da gelecekte daha iyi yaşasın diye mezuna bırakıp hukuk okumak için hazırlandığım kardeşimin ‘defol git, kimse seni istemiyor bu evde. ben de dahil. keşke intihar edecek kadar güçlü olsaydın da geberip gitseydin.’ cümlelerini kurması. farkında değiller sözlük, çok kırıldım. çok yoruldum sözlük. umut ışığı yok gibi hissediyorum. ben yine kendi yaralarımı sarıp ayağa kalkarım, hep böyle oldu. ama artık öyle bir noktadayım ki yaralar çok derin, saracak malzemem tükenmek üzere. kendimden bile kaçıyorum ki bu kendimi iyileştirmemi güçleştiriyor. ‘geçecek’ yalanıyla kendimi teselli edecek gücüm yok. bitsin istiyorum sadece, her şey bitsin.