ölmesi istenilen kişiler

çoğu insanın zihninde vardır birileri. benim de vardı bir kişi, daha sonra allaha havale ettim geçtim. ölmedi ama süründü, ben de izledim. ölmemesini istediğim insanlar da vardı, en sevdiklerim. herkeste vardır bu liste. başını anne çeker genelde. devam eder baba, abla, kardeş, abi, yeğen, filânca dizideki şunca karakter, bla bla bla... hayat bu, sürprizlerle dolu. hayatı yönlendiremiyoruz. bazen gün geliyor ki ölmemesini istediğin kişilerden birinin adının üstü çiziliyor. hayatın gerçeği diyip yaşamaya devam ediyorsun, yaşayamıyorsun ama gülüp söylüyorsun. ölmesini istediğin kişiler ise seni öylece uzaktan izliyor. i̇nsanlar sana bakarken ya da bakmazken ağlamak istiyorsun çünkü kalbindeki en güzel adın üstü çizilmiş. fakat ağlayamıyorsun, dalıp dalıp gidiyorsun. an varken, geçmişte yaşıyorsun. "ulan hayat güzel be" dediğin o yakın tarihleri köpek gibi özlerken, hayatın acımasız ve kötü olduğunu eşek gibi anlıyorsun. çok güzel anlatıyor çünkü.