asosyal itiraf

geçenlerde ona bir hikaye göndermiştim. bir kadının bir erkek uğruna verdiği mücadele hakkında. hikaye yaşanmış ve tıpkı bizimkine benzer bir hikayeydi. “oku” dedim.. “oku ve hikayedeki benimle alakalı bölümleri bul” dedim. tek isteğim kızın tarafından olaylara baktığında beni anlayabilmesiydi. ama anlamadı. umrunda bile olmadım başına ne zaman bir şey gelse hissettiğim adamın umrunda bile olmadım. suçum beni sevmesini istememdi suçum onun umrunda olmayı istememdi suçum onu herkesten, her şeyden çok sevmemdi. olmadı be sözlük o gün o dakika bütün umudum tükenti kendimi aptal gibi hissettim belki bir umut bu sefer olur dedim ama olmadı. şimdi o evinde mutlu mesut otururken ben her gece ağlarken sesimi kimse duymasın diye yastığıma gömülüyorum. benim sonum böyle olmamalıydı diye isyan ediyorum. en kötüsü bedenimi de etkiledi bu olaylar sanırım sağlığımdan oluyorum. görmüyo, görmek istemiyo, vicdanını rahatlatmak için kendini yalanlarına inandırıyo ama ben her geçen gün onun yüzünden eriyip gidiyorum