kelimeleri anlamlı birer cümle olacak şekilde dizebilecek mıyım emin değilim. ama zaten dert ettiğim de bu değil. benim derdim içimdeki korkunç hislerimi yazarak biraz olsun rahatlatabilmek.
kendimi nasıl avutacağımı bilmiyorum. derdimin artık onun ölümü veya özlemi olmadığını anladıktan sonra kendimi avutabileceğim tek bir cümle bile kuramıyorum. kimim ben, bu boşluk kim, hangi zamandayım, ruhum ve bedenim neden sürekli mücadele ediyor, neden ruhum başka yere bedenim başka yere sürüklüyor beni, neden bir tarafım öbür tarafıma uymuyor, ben neden artık duygularım ve mantığım arasında denge kuramıyorum, neden canımı yakan şeyleri elimin tersiyle ittiğim gibi içimdeki yabancıyı hayatımdan atamıyorum, neden sürekli ama sürekli beynimde bitmek tükenmek bilmez bir ses var, neden bu lanet olası ses beni bir an bile rahat bırakmıyor, neden insanlarla iletişim kurmama engel oluyor, ben neden birilerine sürekli öyle olmadığımı kanıtlamak zorundayım, neden bu içine düştüğüm anlamsızlık kuyusundan tek çıkış yolum bir psikolog, neden ben kendi düşüncelerimi bile kontrol altına alamıyorum da bir psikolog benim düşüncelerimi kontrol altına alabilir, neden kendi yarama merhem olamıyorum, neden ruhumu bu kadar derinden acıtan şu his bir türlü bitmiyor, neden ben yaşıtlarım gibi sınavları dert edinemiyorum, neden insanlar benim rahatlığıma özenip inceden laf dokundururlarken gülümsemek yerine "gördüğünüz bu tablo tıpkı raydan çıkmış bir treni durdurmak için yapılacak hiçbir şeyin olmamasından doğan çaresizlik ve kabulleniş gibi" diyemiyorum ya da neden "sizene ulaşan!" diye haykıramıyorum suratlarına, neden insanlara karşı temkinli davranmak zorundayım, neden kimse kendi hayatına bakmıyor, neden beni rahat bırakmıyorlar, neden?
kendi kendime yokuş oluşum yetmiyor mu ki bir de insanların bitmek tükenmek bilmez eleştirileri ve ihanetleri yükleniyor omuzlarıma? yo yo, yanlış anlaşılmasın; umrumda olduğundan kurmuyorum bu cümleyi. kendimi bildim bileli becerebildiğim tek şey sanırım insanların ne düşündüklerini önemsememem. ama işte temkinli olmak bile sıkıyor canımı.
canım yanınca "canım yanıyor ulan benim!" bile diyememek yarama tuz oluyor daha da yakıyor. hayır, hiç mi mutlu olamayacağım diye sormuyorum hiç. benim derdim bu değil ben biraz olsun sakinlik istiyorum. birazcık lan, ufacık. hani istiyorum ki bu ses bir sussun, bu his birkaç dakikalığına da olsa kemirmesin ruhumu, bir kere olsun uykuya daldığımda gevşemiş olayım, bir sabah sadece tek bir sabah uyandığımda çenem dişlerimi sıkmaktan ağrımamış olsa, artık kalktığımda "bugün de uyandık ha" demek yerine "şükür, bugün de uyandık hamdolsun!" diyebileyim. ölüm fikriyle et ve tırnak gibi olmak beni ne kadar üzüyor tahmin bile edemezsiniz ama kime sorsam ben ölümü kaçış olarak görüp kabullenmiş bencilin tekiyim. benim her seferinde ölüme gülümsedikten sonra nasıl utanıp kendimden nefret ettiğimi bilemezsiniz. bilmeyen de zaten. çünkü siz yok musunuz siz, insanın zaafı neresiyse oraya doğrultup silahınızı tam on ikiden vurursunuz. bam! tebrikler. kırgın ve kızgınım. beni anlamadığınız için değil, beni rahat bırakmadığınız için. acımı bile alay konusu yaptığınız, gösteriş için acı çektiğimi düşünüp bu iğrenç düşüncelerinizi yüzüme vurduğunuz için.
i̇tiraf ediyorum, ölün istedim. teker teker astım kafamda sizi, teker teker kestim. aldım birinizin kafasını rendeledim diğerinin kolunu kopardım. çünkü siz uyuyan kediyi aslana dönüştürürsünüz. i̇nsan olmadığınıza o kadar eminim ki, o kadar emin. nefretimi gizleme gereği duymadım sizin gibi varlıklardan ama siz o kadar korkunçsunuz ki bu bile benden uzak durmanızı sağlamadı. kalbimin tam orta yerinden akan oluk oluk kan yetmedi sizi beslemeye. gözlerimdeki kini kendinize mal etmediniz hiçbir zaman, acaba bana mı diye bile düşünmediniz. tek bir insan görmek istemiyorum, suratınıza kusmamak için gözlerimi kaçırmak zorunda kalıyorum. ne acıdır ki bunun için bile kendimi suçluyorum. günah keçisi bellemişim kendimi ruhumu rahat bırakmıyorum. ulan ne acınası haldesin sevdigimezaralti görüyor musun, herkes huzurlu uykusundayken sen kendinden kurtulamıyorsun. i̇şte sen bu yüzden kaybediyorsun. i̇şte sırf bu yüzden.