her insanın, hayatında dönüm noktası olan unutulmaz anlar illa ki olacaktır diye bir kaide yok. ama aşkın bünyesine rast geldiği her insanın hayatında en az bir dönüm noktası olmuş demektir..
insanlara "aşık olduğunuzu nasıl anladınız?" tarzı sorular sorup, "acaba ben de hiç aşık oldum mu?" diye düşünüyor ve alacağınız cevaplarla kendinizde bulunan birtakım hoşlanmaları "acaba bu aşk mı?' diye gözden geçirecekseniz, fevkalade yanılıyor ve boşuna vaktinizi katlediyorsunuz demektir.
o duygu ki; anlaşılmama riskini, kendini beşerin algısına bırakacak kadar göze almaz. anlam veremezseniz de anlarsınız artık o duyguya tabi olduğunuzu. geçin efendim bunun doğum, sancı ve aşamalarını kayıt altına almaya çalışmayı. aşk formalite tanımaz. herkesteki yansıması da farklıdır.
hayatınızın dönüm noktası diyorum. sizce bu duygu tek celsede anlaşılmayacak kadar hafif olabilir mi?
.
başlıktaki sorunun kendimdeki cevabına gelince;
"harika bir gülüşü olduğunu düşünmüştüm. henüz doğmamış kızımızda da olmasını istediğim bir gülüştü bu. şahit olunca, sanki bundan sonra her şey harika olacakmış hissi uyandırıyordu insanda."
şayet bir zaman makinem olsaydı, her seferinde o an'a geri döner ve zamanda sıkışmak pahasına dahi olsa o anın tadına doyasıya varmaya çalışırdım..
not: geçmiş zaman'lı cümleler kurmayı bazen hiç seviyorum. çünkü o zaman takısında güzel şeyleri ele almaya kalktığımda çoğu zaman içim burkuluyor.