büyüdükçe kendi benliğimin git gide kaybolduğunu hissediyorum.önceden güzel anlamlı gelen şeyler şuan saçma geliyor önceden yapmak için can attığım zevk aldığım şeyler şuan hiçbir şekilde bağlamıyor.hayat sıkıcı insanlar mide bulandırıcı nedir peki bunun sebebi insanın büyüdükçe sorumluluk sahibi olması gerekmesimi ? insanın yaşıyla birlikte egosunundamı büyümesi ? insanın kendini başkalarına beğendirmek için kendi gibi olmaktan vazgeçmesimi ? nedir hayatı banelleştiren neden hayatımız bu hali aldı doyumsuz, isteksiz, bıkkın ne vardı büyümesek.ne güzeldi o günler hatırladınız mı koşmaktan bile zevk alırdık herşey eğlenceli gelirdi yediğimiz dayağın bile ardından gülebilirdik tek derdimiz kırılan oyuncaklar ya da yaralanan vücudumuzdu şimdi öyle mi peki ? bir aile kuracakmıyım, bir işim olacak mı,böyle yapsam insanlar ne düşünür, iyi bir üniversiteye gidecekmiyim ve bunun gibi binlerce beynimizi kurcalayan soru işte bu doyumsuzluğu,zevksizligi yaşamamıza sebep olan bence bunlar özgürlüğümüzün elimizden alınisini,gittikçe çevremizdeki kuralların, sorumlulukların artması iste bizi biz olmaktan çıkaran bunlar uzun lafın kısası kimse için yaşamayın kendiniz için yaşayın o ne söyler bu ne söyler diye hayallerinizden, zevklerinizden vazgeçmeyin sizi siz yapan içinizdeki unutulmuş özgür çocuğu açığa çıkarın ve kendiniz olmaktan korkmayın.