bazen bir insanın sıcaklığına ve merhametine o kadar muhtaç hissediyorum ki buna ağlamak geliyor içimden. o kadar güçlü görünürken bir tarafımın hayatla bağının örümcek ağı kadar ince ve dayanıksız olmasına ağlamak istiyorum. 18 yıldır içinde bulunduğum bedene kendimi bildim bileli ayak uyduramamaya ve insanların bunu bir şımarıklık olarak görmelerine ağlamak istiyorum. i̇nsanların beni anlamamaları, benimle konuşmaya yeltenmemeleri için dua ettiğim için ağlamak istiyorum. biri bana merhametle baksa saatlerce omzunda ağlamak isteyeceğimi bildiğim için insanlarla göz göze gelmekten korktuğum için ağlamak istiyorum. kendime söz geçiremediğim ve ne olursa olsun içimdeki kuyudan çıkamadığım için kendime derin ve sonsuz bir öfke duyuyorum.