kafiyesi bozuk şiirler

sırtının vadisinde nefesim rüzgar gibi ürpertiyor tenini bir çığ düşüyor hayallerinin üzerine soğuk korkulacaklar listesinin en sonunda gidiyorum diyorum kalbin göğsün kafesinde sıkışıyor kalsam yabancılığım elinden tutup büyütecek seni tek bir çocuk parkına bile götürmeden... atlı karınca müziği bile duymadan uyanacaksın bir sabah uyanmak ağır gelecek ruhuna dokunduğunda yanında yatana sarıldığında nasıl soğuk korkulacaklar listesinin en başında... yeniden dünyaya geldiğinde insan bedeni eriyip yeniden katılaştığında ruhu eksilirmiş ne varsa eskiye dair anılarında hatırlamak acısı yayılırken damarlarında yataktan çıkmak bile neden çıkayım ki? sordurttuğunda insana cevabı yetmiyorsa neden yeniden yaşıyorumun karşısında bir atlı karınca müziği kadar ikna edici değilse buldukların kaybolmak istediğin için kim suçlayabilir seni? gözlerimi kapayıp bırakıyorum kendimi belinin çukuruna hangi balık umarsızca atmış kendini oltanın ucuna hangi martı çığlığı yankılanmamış şair mısralarında ne çok istanbul sabahlamış da üşümemiş yokluğunda ayasofyadan sahile yürümüş kağıt toplayıcı köşebaşları tertemiz çok çalışıyor belediyesi ne kadar ucuz birası bir o kadar başağrısı sarhoş olmak bile şimdilerde ateş pahası gözlerimi kapayıp yazıyorum sarayburnuna vurmuş bedenim nefesim çok önce ayrılmış ruhum riva açıklarında ince beli narin kızın rüyasında ne çok kaybolmuş insan istedikleriyle yaşadıkları arasında toprak kabul etmez beni bu kadar çok sevdikten sonra seni gömsünler bedenimi belindeki çukura...