çok güzeldi benim kardeşi̇m. benden 1,5 yaş küçüktü. çocukluğu çok sakindi. saatlerce evin içinde oynar kimse varlığından haberdar olmazdı. ses çıkarmaz kapının arkasında oyuncaklarıyla oynar kimseyi takmazdı. elinde ayağında en ufak bir çizik olsa bez sarmadan geçeceğini düşünmezdi. çok severdim onu. oyun oynamak için onu zorla sokağa çıkarırdım. mahallede biri ona tek bir laf söylese kıyameti koparır muhakkak kavga ederdim. sokaktaki oyunlarda onu oyuna almayan olunca ben de oynamaz eve giderdik birlikte oynardık bizi sevenler bizim bahçeye gelirdi bize katılırdı. okula başladığında ona okuma yazmayı ben öğrettim. ellerinden tutup kapı kelimesini yazmayı ben öğrettim. i̇lk aşklarımızı birbirimize anlattığımız zamanki duyguları halen hissedebiliyorum. üniversiteyi kazandığı zaman balkonda birlikte sabahlamıştık. i̇ş yerinde bi eksikliğim olduğunda beni tamamlayan kişi oydu. patrondan azar işittim diye patronla benim için kavga edip işten çıkıp sahile gidip kahkaha atarak sigara çay keyfi yapmıştık. biz büyüdükçe sanki rollerimiz değişti. ben kardeş o abla oldu sanki bana. sonra sonra bir andan bırakıp gitti beni, bizi, herkesi...
gidişinden tam 4 yıl sonra cenazesi geldi bana. tabutunun başında dururken sokakta oynadığımız oyunlardaki bağrışmalarımız, balkondaki duygusallığımız, sahildeki kahkahalarımız, o gittikten sonraki yorgan altındaki sessiz hıçkırıklarım hepsi film şeridi gibi gözümün önünden geçti. hepsi boğazımda düğümlendi yutkunamadım. niye bıraktın gittin diyemiyorum.
mekanın cennet olsun güzel kardeşim..