sözlük yazarlarının garip alışkanlıkları

mutsuzken geometri çözmek. 11. sınıf ruhen bitik olduğum zamandı. ne kendime ne de başkalarına tahammülüm vardı ve kafamı oyalayacak bir şeyler bulmalıydım. geometriyi keşfettim sonra. şekillerle ve sayılarla zihnimi meşgul etmek daha cazip gelmişti. hatırlıyorum da etüt odasından çıkmazdım. elimdeki o geometri kitabı, işlemler, sayfa kenarına yaptığım karalamalar, ruhumun yansımaları... sonra üniversite sınavı derken geometriyle bütünleşmişim. geometri diyince akla ben geliyormuşum, öyle diyorlar. sınıfta, otobüste, masada, ayaküstü hep geometri çözdüm. kafamda hatta, rüyalarımda bile. seviyordum ve kafam dağılıyordu. sonra uzun süre elimi sürmedim, mutlu olduğumdan değil. uzak kaldım kitaplara. hep aradım ama geometriyi. az önce "napıyorum lan ben" farkındalığı oluştu. masa başında elime yüzümü yaslamış şarkı dinlerken ve geometri çözerken buldum kendimi. i̇nsanlara can sıkıntısı dedim ama öyle değil. çözdüğüm onca geometri sorusu kadar mutluluk borcu olsun hayatın bana. kader bize de güler inşallah.