kötü bir şey değildir. iyi bir şey de değildir. güçsüzlük hiç değildir. ama güzel bir şeydir.
2-3 gün önce çalıştığım yere bir arap ailesi geldi. 2-3 yaşlarında bir kızları var. sarışın, mavi gözlü, hafif toplu ve down sendromluydu. ama böyle bir tatlılık yok.
kollarımı açar açmaz sarıldı bana sanki doğduğundan beri oynaşıyormuşuz gibi. yanağımı uzatır uzatmaz öpmeye başlayınca annesinin gözleri doldu ve ben bu manzarayı görünce başladım hüngür hüngür ağlamaya. öküz gibi adamım insan içinde bir bebek gibi ağladım.
o günki mutluluğumun haddi hesabı yoktu ama. keşke her gün duygusal olup keşke her gün ağlasam.