sanırım benliğimle ilgili kendimden öte bir şeyi keşfetmeye başladım.
şimdiki konumum, durumum ve gidişatım hakkında ya da gittiğim yer hakkında en ufak bir fikrim yok. elimde avucumda kavramam için bir şeyim yok. en önemlisi de; önümde seyir edeceğim herhangi bir yolum yok..
sadece ben adım attıkça bir adımlık bir tabaka oluşuyor ayaklarımın altında. onlar da sanki ansızın ortadan kaybolacakmış gibiler. fakat bu bana güvensizlik vermiyor. güven de vermiyor. korkum ve cesaretim de kayıp. endişe neydi ki beraberinde getireceği telaşım olsun?
adımımı her istediğimde atamamak olmasa kendimi bu kadar kaptırmazdım. beklemekten kuduruyor olabilirim, olmaya da bilirim. o duygu hariç ne hissettiğimin farkında değilim. tek bildiğim; zamanı gelince attığım o adım yok mu, beni kendimden geçirmeye fazla fazla yetiyor. ve beni mest eden bu duygu hariç tüm duygularım çekilmiş vaziyette.
aklımı bu işin içinde ne kadar tutabilirim bilmiyorum. hissettiğim duygu iliklerimden ötede. değil benim duygum, bu duygu eğer çevremdeki başka birisinin bünyesinde olsaydı bile hissederdim onu. fazla keskin, fazla canlı, fazla güçlü.
içime sığdırmaya çalıştığımda fazlasıyla isyankar. daha önce deneyimlemediğim, tadına ilk defa vardığım, bundan sonraki her erişimde de kana kana içmek istediğim bir duygu bu.
karalama defterim de olmasa içimi nereye kusardım emin değilim.
"geçtim aralarından kirin, pusun ve telaşın.
gövdemden geçtim önce, sonra aklımı kaybettim."
diyor ya şair. ya bu süreçteki kir, pus ve telaşın mevzilendiği düzlükteyim. ya da korkarım(?) deliriyorum..