çocukluk

kitap okumak yerine çocukluk albümümü karıştırayım dedim. her sayfayı buruk bir gülümseme ile çevirdim. çocukluğum geldi oturdu yüreğime. i̇nsan bazen çok özlüyor. yani sıradan bir özlemek değil, kalbinin taa derininde bir sızı hissettiren cinsten. çocukluğuma dair her şeyi çok özlemişim. en çok ailemin bir arada oluşunu ve o kalabalık piknikleri. ya ne bileyim insan yanına yaklaşmaya korktuğu köpeğini bile çok özlüyor. çocuklukta kaldı çünkü. tom çocukluğumu da alıp gitmiş meğer. eski evimizi çok özledim. annemin misafir odasındaki tonla oyuncağın bana yetmeyip ablamın ya da abimin oyuncaklarına göz dikişimi özledim. onlar yokken o oyuncakları ele geçirip "bunlar benim" diye cadılık yapardım. zaten cadının tekiydim, hoş hala öyleyim. ablamla kavga etmelerimizi, yine ablamla bir olup abimi odaya kitlemelerimizi ve abimin bir şekilde odadan çıkıp bizi kovalamasını... i̇nsan köpek gibi özlüyor işte. yaramazlık yaparken merdivenlerden yuvarlanmayı bile özledim. kırmızı, turuncu, mavi bahçıvan tulumlarımı; kırmızı pabuçlarını ve kırmızı elbisemi, kırmızı bisikletimi, kırmızı montlarımı... kırmızı çocukluğumun rengiymiş meğer. kırmızı gibi capcanlı bir çocukluk. çocukluğuma dair gülümseten her şeyi geçtim de ailem bir aradaymış be. şimdi abimi kaç ayda bir görüyorum. o zaman yakınımdaymış. en azından bunca uzak değilmişiz, birlikte gülebiliyormuşuz. bu geçen günlere dönmek mümkün değil ama umarım rüyalarımda yaşarım o günleri. lütfen.