i̇şte bir keder sarıyor insanı. dinlediğin şarkıdan, içini yakan kederden dahi tat alamıyorsun. acın mide bulandırıcı oluyor. ne yapsan bilemiyorsun.
sevdiğine dönüyor gözlerin, biraz daha uzun ve derin bakabilsem temizleyeceksin sanki içini; olmuyor.
öyle saatlerce izlersin normal şartlarda onu, ama bu gece izleyemiyorsun. i̇zleyemiyorsun onun boşlukta bir başkasını arayan gözlerini. dayanamıyorsun kulağına dolan şarkılara anlam verenin başka bir özne oluşuna. yanıyorsun.
acısını almak istiyorsun. hiç acı çekmemesi daha iyi.
i̇çini yakan sevgilinin içini başka birinin yakışına nasıl tahammül edebilirsin ki? ne büyük şımarıklık!
sen onun tek bir tebessümüne dünyaları sermeye hazırken biri onun tüm sevgisini, kahkahalarını reddetmiş de kedere gömmüş gözlerini.
tanrım ne büyük aptallık! biri nasıl bunu reddeder ki? sen aranızda geçebilecek ihtimalleri hesaplarken başkasının tüm olasılıkları silişi delirtiyor seni.
zerresi için tutuştuğunu, her şeyine sahip olabilecekler paçavra niyetine sallıyorlar bir kenara.
oysa seni sevse öyle, seni arasa gözleri. aynı şarkıda farklı insanlara ağlamaktansa birbirlerine gülebilirlerdi. bir çatı altında onun her şeyine tahammül edebilirdi.
en önemlisi boşluğa pür dikkat bakışı gibi 5 dakika izlenseydi, kendini dünyanın en güzel kadını sanabilirdi.
olmadı. olmadı işte.
i̇çtiler beraber, yanyana. çok farklı isimlere. çok farklı hayatlara.
aynı yangın altında.