bugün
yenile

    asosyal itiraf

    1
    +
    -entiri.verilen_downvote
    i̇htiyacım yok birinin beni anlamasına sevmesine. kendime yetmeyi öğrendim. size de yetebilirim ama benden uzak durun lütfen. birçok şeyi fark ettim artık: mesela anlaşılmanın önemsiz olduğunu. onca çabaya değmeyeceğini. çünkü anlaşıldığında durumun değişmediğini. kimsenin çaba harcamadığını. yine yorulanın ben olduğumu… ne gerek var ki tüm bunlara, ben zaten duvarlarla münakaşa içinde kendimi gayet net anlayabiliyorum. üstelik seviyorum da. acımı seviyorum mesela. yanışlarımı. çığlıklarımı. başkasına kendimi sevdirmek yerine kendi kendimi sevmeyi öğrendim. daha zor oldu ama daha kalıcıydı. ‘ölüm bizi ayırana dek’ sözü böylece içimde tam anlamıyla hayat buldu. hayatın asıl yolunun insanın kendisine çıktığını öğrendim. i̇şte şimdi tamdım, tamamdım. benim eksiklerimi benden başka kimse tamamlayamazdı. ben kendimi tamamladım. önce diğerlerinden arındım. hataları parçaları çıkardım. bomboş kalmayı bile göze aldım, yanlış parçalarla dolanmaktansa. her yanlış parça beni kırıyordu, karşılıklı zarar ziyan içinde geçiyordu süre. oysa benim doğru parçalarım vardı ki, başkasının yanlışlarına ihtiyacım yoktu. bomboş da kaldım. tamamen eksik. yolumu da kaybettim. kendimden de nefret ettim. ama pes etmedim. bırakıp gitmedim mesela. terk de edilmedim. mecburi bir birliktelik olsa da kendimle baş başa kalarak sorunları çözmekten başka seçeneğimizin olmadığına karar verdik. böyle başladı benim sevme maceram. bu yolda yetmeyi de yetinmeyi de öğrendim. ama şimdi kendimden başka kimseye yer kalmadı burada. doldum. taşıyorum.
    ... diğer entiriler ...