mehmet: “aktif unutmanın yararları hakkındaki nutku sen anlatmamış mıydın bana? hani insan her şeyi unutarak yaşayabilirdi ama her şeyi hatırlayarak yaşayamazdı? hani unutmak, insan soyunun en büyük şifasıydı.”
ben: “doğru ama...”
mehmet: “doğru ama ne?”
ben: “aklım karıştı sanırım; bu konuyu değiştirsek iyi olacak.”
mehmet: “bilen insan bilmiyormuş gibi yaşayamaz.”
sesim çıkmıyormuş gibi kalakaldım.
kardeşimin hikayesi-zülfü livaneli