direktif

t: 1. buyruk, emir, yönerge. 2. dil bilgisinde ismin yön hâli. bu hâl isimle fiil arasında bir münasebet ifade eder. eski türkçede “–ra,-re ve –arı, -eri” olan bu çekim eki, günümüzde iyice kelimelere yerleşmiş ve artık klişeleşmiştir. örneğin; son-ra, dış-arı, iç-eri. (bkz: nominatif) (bkz: genitif) (bkz: akuzatif) (bkz: datif) (bkz: lokatif) (bkz: ablatif) (bkz: instrumental) (bkz: ekvatif)