henüz 8-9 yaşlarında bir çocuktum ama hâlâ aklıma geldikçe ne kadar kötü bir insan olduğumu düşünüp kendimden nefret ederim. her seferinde de gözlerim dolar. babaannem görme engelliydi, ne zaman bize seslense seccadeyi sermemiz için amaan zaten görmüyor diye sağa sola kaçışırdık. kötülüğümüzden değildi eğlenirdik ama aklıma geldikçe kendimden midem bulanıyor. kaç yıl geçti üzerinden ama ne zaman mezarına gitsem basım eğik dururum önünde.