asosyal itiraf

aslında buraya yazacaklarımı bir deftere yazmak isterdim ama olur da birini şeytan dürterse diye kimsenin bilmediği buraya yazayım dedim. burayı bilen birkaç kişi var, onlar da daha devam etmesin okumaya. dışarıdan bakıldığında harika bir hayata sahibim. herkes böyle düşünür ama her şey göründüğü gibi de değil, insanlar bu detayı atlar. zihnimde gezen "yapamıyorum" cümlesi aslında tüm hayatımı içinde barındırıyor ama son 6-7 sene daha yoğun hissediliyor. bu 6-7 seneyi kapsayan süreç öyle bir süreç ki insana her duyguyu tattırıyor. i̇nsanın yaşama dair olan tüm güzel duygularını zamanla öğüten bu süreç, şu zamanlarda sıranın bana geldiğini haber veriyor. önce olumlu ya da olumsuz duygular bittiyor sonra ruhum. şimdi de bedenimde sıra. duygularımda olan değişiklikler için ergenlik diye düşündüm bir vakitler. ruhumun yok oluşunu izlerken ergenlikten kalan izler dedim. hep bir bahane buldum. her şeye bir kılıf uydurdum. gereksizdi ama aşka attım suçu. dosttan gelen kazıktan nefret ettim çünkü bu hislerin sebebi başka bir şey olamazdı. hayatım mükemmeldi. günlerce düşündüm çünkü tüm bu olanlar basit şeylerdi ama ruhumda meydana gelenler oldukça ağırdı. düşündüm, içinden çıkamadım. ağladım, düşündüm. yine olmadı, üzülmem ve ruhumun tükenmesi gereksizdi çünkü hayatım mükemmeldi. sonra bir gün gereksiz bir aydınlanma yaşadım ve buldum bunca şeye sebep olanı. her şeyin altından çıkan o şey yanıbaşımdaydı. sorunu bulmuştum ve sırada çözmesi kalmıştı. sorun öyle karışık bir ipti ki ben çözmeye çalıştıkça daha da karıştı. ama öyle bir ip ki bu kesemezsin ya da atamazsın. madem hep hayatımda olacaktı bu karmakarışık ip o halde onunla yaşamaya alışacaktım. cebime koydum o ipi, arada çıkardım çözmeye çalıştım ama hep o ayağıma takıldı ve ben her seferinde yere düştüm. dizlerim kanadı, canım çok yandı ama kabuk bağlar dedim. ki kabuk bağladı da. tam iyileşir gibi oldum, pat yine düştüm. oldu derken artık alıştım derken yine patlak verdi en derinden. son 6 yıldır suçu başka şeylere atarak yaşıyorum içimdekileri. ama şu son birkaç aydır 6 yılın yükünü daha çok hissediyorum kendimde. kulaklarımda sen güçlü bir kadınsın cümlesi çınlıyor ama artık bu cümle çok eski. bu yaşımda bunları düşündüğüm, yazdığım için; hayata dair hiçbir umudum kalmadığı için kendimden nefret eder oldum artık. yüreğimden yükselen sesleri ve zihnimde gezinen düşünceleri dizginleyemiyorum. bu hayatta iki kişiyi affetmeyeceğim. biri benim, diğerini de allah affetsin artık ne diyeyim.