ramazan bayramı'nın ilk günü. i̇çim dünün aksine inanılmaz huzurlu, maneviyatımın yüksek olduğu şu saat diliminde bir şeyler bırakmak istedim buraya.
okulumu bitirmek için önümde yalnızca iki ders kaldı ve ben hayatımın en stresli dönemini yaşıyorum. finalde verdiğim derslere şükrederken bütünlemesine girip ya olmazsa korkusu içinde haddinden büyük cümleler çıkıyor ağzımdan. acı yine bana allah'ın gücüne gidecek kelamlar ettiriyor. korkuyorum, sonra yine ferahlıyorum; allah sıkıntını biliyor, görüyor, anlıyor diyorum kendime. ben hayatta her şeyin mümkün olduğunu ve asla tutturmamam gerektiğini öğrendiğim bir sınavın içindeyim esasen. çok ağlıyorum, her şeye her an gözlerim doluyor. öyle bir stres bu, gülüyorken bile mutluluktan sesim titriyor kimi anlarda. sinirlerim bozuk tabirinin hakkını vererek yaşıyorum son günlerde. ve bu ne zaman bitecek bilemiyorum. i̇nsanın sonucunu beklerken yaşadığı belirsizlik sınavlara çalışmaktan daha yıpratıcı. sabah gözümü açar açmaz, maddenin devamında şu cümle de vardı neden bunu yazmadın diyorum kendime mesela. ya öyle olursa ya böyle olursa olasılıkları içinde hayatımı dram filmlerine çevirip tekrar tekrar oynatıyorum kafamda. tüm bunlar olurken bana desteğini her an hissettiren ve ne kadar harika bir anne olduğunu yeniden kanıtlayan bir anneye sahip olduğum için tekrar tekrar şükrediyorum. tutturmamalıyım, öyle ya da böyle, hayırlısı olsun hakkımda. hz. ali'nin dediği gibi, allahım gönlümde olanı hakkımda hayırlı eyle, hakkımda hayırlı olana gönlümü razı eyle.