sessizliğe tahammülünüz kalmamış. i̇lla bir şey söyleyeceksiniz. bir karşılık vereceksiniz. hissedemediğinizi, içinizdeki boşluğu kelimelerle doldurma çabası içinde bu kadar belli etmeyin.
bırakın boş kalsın bazı noktalar. bırakın sessizlik sarsın her yanı. sessizliğin içinde duygularınız, hisleriniz yayılsın etrafınıza.
artık soru olmasına gerek kalmadan her cümleyi cevaplama ihtiyacı içinde insanlık.
aynı dili konuşabildiğiniz ya da azıcık da olsa birbirinizi anladığınız sürece -ki artık kimse anlamaya-anlaşılmaya ihtiyaç da duymuyor, sadece konuşmak, daha fazla konuşmak, diğer sesleri bastırıp kendi seslerini duyurmak istiyorlar- sürece herkesle konuşabilirsiniz. ama herkesle susulmaz. olmaz işte. birbirinizi hissedemiyorsanız, aranızda bir etkileşim yoksa sessizliğin size yaşatacağı o tarif edilmez ana tahammül edemezsiniz. bir taraf hemen konuşmaya başlar. sanki boşluk kalırsa istemediği şeylerle dolacakmış gibi hissederek kendi uygunluğuna bakmadan konuşur. hislerinize yer kalmayacak şekilde doldurursunuz etrafı. karşınızdaki gerçek sizi görmesin diye kelimelerden bir duvar çizersiniz.
bazen her kelime aranızda mesafe olur, sizi birbirinizden uzağa düşürür.
i̇şte o bazenlerden kaçmak için ne zaman susmanız gerektiğini iyi bilmeniz gerekiyor.
bunun için de önce susmaktan korkmamanız gerekiyor. dışarıdan susup içeriden konuşmak değil. tamamen sessizlik.
bunu öğrenebilir misiniz?