hayatı akışına bırakıp anı yaşarsan her şey yoluna giriyormuş. su misal, kayayı delip yoluna devam edebiliyor. ben neden yolumu bulamıyorum? akışına bırakmadığım için mi, anı yaşamayı bilmediğim için mi? insanlar bunu nasıl başarıyor anlayamıyorum. önüme çıkan her zorlukta yerle yeksan olmaktan çok yoruldum. her düşüşte doğrulduğumu sanıp yerde süründüğümü görmezden geliyorum. hala gücüm var mı bilmiyorum. amacım olmaksızın günleri tüketiyorum. oysa bir ömür böyle nedensiz yaşayacak kadar değersiz mi? varken kıymetini bilemediğim şeyler yok olduğunda nasıl bu kadar tüketebiliyor? hayatın mı bir anlamı var yoksa her insan kendi yüklediği anlama göre mi yaşıyor? insan unutulmak ve görünmez olmaktan bu kadar korkarken neden korkuları uğruna mücadele edemiyor? yaşadığımız hayat, tanıdığımız insanlar, varlık mücadelemiz karşısında sessiz kalmayı mı tercih ediyor yoksa kendi mücadeleleri mi etraflarında olanları görmelerine engel oluyor? artık bir amacım olsun istiyorum. bir şey uğruna mücadele etmek, sahip olduğum en değerli şeyleri o yolda feda edebilecek cesarete sahip olmak istiyorum. kötü alışkanlıklardan kurtulmak istiyorum. sadece varoluş mücadelelerimle uğraşmak istemiyorum. bir şey istiyorum. sadece bir şey...