yolculukta tanınır der büyükler. haklılardır da. ama insanın asıl kendi olduğu anın çaresiz kaldığı zamanlar olduğunu düşünüyorum. kızı için milyonlar yakan escobarın evlat sevgisini, annesini dövüyor diye babasını öldüren çocuğun merhametini, tecavüz edildiği için utanıp intihar eden kızın iffetini,karısının ölümüne makber yazıp 1 hafta sonra başkasıyla evlenen abdülhak hamit in şairliğini böyle zamanlar olmadan nasıl bilebiliriz ki?