"bir zamanlar sömürgeler vardı ve buralarda sömürgeciler kendi dillerini bütün okullarda egemen kılmak için çırpınırlardı. milliyetçiler de buna karşı direniş gösterirlerdi. oysa şimdi bunun tam tersi yaşanıyor sanki. üçüncü dünya ülkesi kafası ile geri kalmış uluslar kendi dillerini, kendi ülkelerinde ikinci planda görmeye bayılıyorlar. bunu sağlamak için de büyük bir çaba içindeler.
bu konuda inanılmaz bir eğilimimiz var bizim. acunda hangi dilin üstünlüğü söz konusu ise ona meyletmişiz zamana göre. gezdiğimiz coğrafyalarda da hem bütün kültürlerden, hem de bütün dillerden etkilenmişiz. bir dönem farsça olmuş tutkumuz. güzelim türkçemizi öteleyip farsçayı resmi dil etmiş, okullarımızda, medreselerimizde, devlet yönetiminde kullanmışız. sonra arapça bela olmuş türkçenin başına. üstelik farsçanın etkisi de sürmüş. ortaya karmakarışık bir dil çıkmış.
sonra...
okumuş kesim frasızcaya meyletmiş. hadi, bütün okularda fransızca ağırlığı. bilmeyene, öğrenmeyene bir tuhaf bakar olmuşlar. birinci dünya savaşı ile almanca kendini göstermiş. bir zaman da onun hayranlığına saldırmışız.
sonra da ingilizce...
bugün neredeyse bir tutku durumuna yükselmiş ingilizce öğrenme isteği. olmazsa olmaz kabülünde. kentlerin caddelerinde, sokaklarında levhalarda ingilizce egemenliği. adeta bir sömürge ülkesi gibi.
türkçeyi egemen kılma çabası, birilerinin, bugün de birilerinin illa da karmaşık dili kullanımda tutma çabası.
zavallı türkçem!
zavallı güzel dilim!
sana biz kötülük ediyoruz, biz. başkaları değil. diline sahip olamayan ulusların düştüğü durumları göre göre yapıyoruz bunu. acımasızca harcıyoruz seni. oysa türk birliğinin temeli dil. ulusun varlığının gerekçesi ve güvencesi."
elbette yabancı bir dil bilmek iyidir, üstünlüktür ancak bunu bir amaç, bir kültür olarak kabul etmek yanlıştır.