şuan bugünden habersiz hasta yatağında yatıyorsun. yeşil alacalı bir forma giyinmek istiyorsun. ağır botlar... saçların arkaya sıkıca toplanmış,bakışların keskin ve dik. i̇çinin kıpır kıpır olduğunu biliyor,hocam değil komutanım diye seslenip ders işlediğin bir sınıfta olmayı istiyorsun. sınav sonucuna bir süre bakmadın. niye diye soranlara hafif bir tebessüm ediyorsun. hayır korkmuyorum. ama bilmiyorum işte.. ya olmazsa diyorlar. seneye bir daha denerim diyorsun. ya yine olmazsa? bir daha denerim. merak ediyorum şuan bu yazıyı bir ranzanın üst katında elimde bir künye, beyaz çarşafların içinde okuyan bir asker kız mıyım,yoksa kafasını kitaplara gömmüş yeniden deneyen ya da hayatın geri kalanına küsmüş ve o çok sevdiği asker çorabını ankaranın ayazında değil de bime kasiyer olarak girmiş, sabah giderken de asker olamadık çorabını bari giyelim diyerek ayağına geçirmiş bir x kişisi miyim? i̇nsanlar doğar,büyür,savaşır,kazanır,kaybeder,ölür. ben şehit olmak istiyorum. peki şuan bu hayalin tam olarak neresindeyim? cenaze zamanları teselliye gelirler ya. neyin tesellesi.. öldü ama kıyafetleri duruyor toprak doldur konuşursun(!) i̇şte böyle kifayetsiz kalır bu durumda verilen teselliler. bu yüzden kendime kazanamadıysan üzülme demeyeceğim. bir sene sonrası için saçma avuntular doldurmayacağım. gemiler, arabalar,plazalar istemiyorsun sen. tek hayal kurdun, tek gerçeğin olsun inşallah. adın hep asker kalsın.