2 ay önce kardeşim dediğim adamları ve herkes gitse o gitmez dediğim insanı kaybettim.i̇lk başta ne oldugunu anlamadım.bir hafta gibi bir süre geçti her şey normaldi.aslında içine düştüğüm durumun farkındaydım,bir gecede tüm arkadaş çevrem benden kopmuştu.biraz daha süre geçti,benden kaçtıklarını,gözlerindeki nefreti gördüm.aslında hala normaldi.üzgün hissetmiyordum garip bir şekilde.biraz daha süre geçti,arkamdan dönen oyunlar kulagıma gelmeye basladı.tanıyordum onları,yapmazlar dedim gelip anlatanlara.arkamdan konusuldugunu öğrendim,yanlıs anlamıssınızdır dedim.bütün olayı sevdiğim insanın yönettiğini anladım,acıyı hisseder gibi oldum.bu,filmlerde gösterilen bir şey değildi.sancı beyne saplanıyordu.
üstüme bir sürü oyunlar oynanıldı,tek başıma bırakıldım.bir kere bile asmadım bu suratı.bir kere bile kin duymadım kimseye.hani dizilerde olurdu,bir karakter haksızlıga ugrar ama kendini savunmazdı.sen ekran başında kendini yerdin de o kendini yine de savunmazdı.er geç mutlu olurdu o karakter.hep bunu bekledim.hep geçiştirdim.ta ki bugüne kadar.bugün bi anda otururken aglama krizi geldi,beynime bıçak saplanır gibi oldu.acı onu hissetmemi istiyordu.o acıyı hissedecektim ki kendime gelecektim.şimdi ben ne ayaga kalkabiliyorum ne yıkılmaya cesaretim var.rüzgarda sallanan ot misali hayata tutunmaya çalışıyorum.başım agrısa çevremdekileri susturan insanın bana acı çektirmek için girdiği oyunları izliyorum sessizce.