defalarca kez okusam da şu iki replik bende hep derin bir etki yaratır.
1-
" - berlin'de yalnızsınız değil mi?
- ne gibi?
- yani... yalnız işte... kimsesiz... ruhen yalnız... nasıl söyleyeyim... öyle bir haliniz var ki.
- anlıyorum. anlıyorum... tamamen yalnızım... ama berlin'de değil... bütün dünyada yalnızım.. küçükten beri..
- ben de yalnızım. boğulacak kadar yalnızım... hasta bir köpek kadar yalnız. "
2-
" ona asla kızmıyordum, belki biraz müteessirdim. demek beni bir türlü sevemiyordu. hakkı vardı. beni hayatımda hiç, hiç kimse sevmemişti."