not:kitabı okumadıysanız eğer yazıyı okumanızı tavsiye etmem.
kitaba bir tavsiye üzerine pek de iyi olmadığım bir dönemde başladım.
"i̇çimdeki güven eksikliğinin açtığı yolun ne kadar derin olduğunu düşünüyorum. günün birinde kendıme güven duyabilecek miyim?" dediğim blr zamandı ve kitap beni kendimle ilgili bir gerçekle de yüzleştirdi. "başkaları için çaba gösteren biri olmayı seviyorsun ve buna karşılık 'fedakarlıkların' karşılığında değer görmeyi umuyorsun." bu bağlamda ise evet kendimi bir nevi kurban konumuna koymuştum farkında olmadan ki mutlu kurban yoktu ama ben problemim karşısında küçük bir insan olduğumu ancak fark edebildim.
kitabın söylediğinin aksine düşündüğümü söyledim, kalbimi dinledim yine de korku içindeydim, kendimin gölgesi gibiydim. benim dışımda olan şeylerse icimdeki yarayı onaracak değilmiş gibiydi. cok fazla guvenmistim ve "guven kime gösterilirse onu bu güvene layık olmaya davet ederdi" olmadı, güvenimi kırıp attı öyle ki yalnız da değildi onun gibi pek çoğu vardı beni buna mecbur eden. ancak ben dünyayı değiştiremezdim onları yok edemezdim ama o değişimi kendimde başlatabilirdim. görmek istediğim değişim olmalıydım.
sanırım kitaptaki en önemli mesajlardan biri de "komşunun evrenini kucaklamaktı" ki bunu kendimde uygulayabilirsem mutlu olabilirdim. bu yüzden de önce kendimi ozgurlestirmeliydim.bu da kitabın en onemli mesajlarından bir diğeriydi. bunun için de bir şekilde beni yıkılmış hale getirenlerin zihnimdeki etkisinden kurtulmalıydım. "özgürlük icimizdedir, içimizden gelmelidir."
son olarak ;
ama tesadüf, diyordu einstein, tebdil-i kıyafet gezen tanrı'dır.
tıpkı bu kitabı okumaya başlamam gibi, tavsiyeyi verenle konuşmaya başlamam gibi hepsi birer tesadüf durabilir ama ben tesadüflere inanmam,sebebini göreceğime eminim.
eğer bunu okuyorsan bilmeni isterim ki konuştuğumuz her şey benim için çok değerli, bu yüzden teşekkürü bir borç bilirim ve biliyorum ki bahar çok yakın.