öncelikle herkese selamlar sayın yazarlar, çok doluyum ve şuraya i̇ki kelam birşey yazıp gideceğim.
tanıyanlar vardır elbet adım onur, 3 kardeşti(k). ben en küçüğüm ve dün gece 20. yaşıma adım attım. geçen sene haziran aylarıydı, abim rahatım yok midem ağrıyor beni bi hastaneye götürür müsün? demişti. hastaneye gittik, doktor film istedi sonuçlar geldi beni yanına çağırıp abin mide kanser olabilir dedi. bunu öğrendiğim an çöktüm günlerce yüzüm gülmedi, tedaviye başladık. abim işine devam ediyordu tabi 3 kardeş kuyumcuyuz, abim burada işlenen altını i̇stanbul, bursa, hakkari, van gibi çoğu şehire götürüyordu. biz hastaneye gel gitlere başladık ama benim moralim çok bozuk amına koyim abim kanser lan. bir gün hastaneye kemoterapi almaya gitmiştik, ben miyim lan hasta demişti. hastalığını o derece sikine takmıyordu, hatta bir gün sohbet ederken bana bir cümle söylemişti, o cümle
ben düşersem kalkamam onur'du. tedaviye başladığında 85 kilo civarıydı, kemoterapiden dolayı 65 kiloya düştü. 23 martı 24'e bağlayan gece tekerlekli sandalyeyle sabah 5'e kadar hastanenin içinde ve dışında turladık. organlar baskı yaptığı için yatakta yatamaz olmuştu tekerlekli sandalyede uyuyordu. sabaha karşı bilinci kapandı narkoz verdiler, gözleri büyümüştü ve açık uyuyordu. biz korkmaya başladık, doktora haber verdik hafta sonu olduğu için nöbetçi doktor vardı. o kalp atışını izleyen zımbırtıyı bağladılar, her hangi bir durum olursa haber verin gelirim hemen demişti. yengem odadaydı ben ise dışarıda dertli dertli oturuyordum. yengem onur yetiş abin nefes almıyor dedi ben koşarak doktorun yanına gittim hemen müdahele ettiler.
babam yolun sonuna geldik dedi saat akşam 6 civarıydı kalbi tamamen durmuştu. herşeye rağmen ayakta duran babam ağlamaya başlamıştı, ben de ağlıyorum tabi. kendimden geçmişim o ara, abimin odasının duvarına sertçe bir yumruk vurdum. 4 5 kişi beni tutmaya çalıştı kimdi göremedim hava alayım diye pencerenin kenarına getirdiler o sinirle bir de pencereye vurdum. en sonunda o 4 5 kişi benim için tekerlekli sandalye getirmişlerdi, ona bindirip götürmek istediler ama sürekli abimin odasına koştum zor tuttular. en sonunda beni tutmaya çalışan güvenlik görevlisine yumruk sakladığımı hatırlıyorum. adam halimde anladı, bıraksa kesinlikle bir delilik yapacağım, onur sakin ol abini sana göstereceğim demişti ve beni hastanenin girişindeki acil müdahele odasına getirmişti. 4 kat onkolojide cenazesi var, sakinleştirici istiyoruz dediler ve iğneyi vuruldum ama fayda etmedi. nasıl etsin amına koyim. yalvarıyordum ben sigara içeceğim diye, dışarı çıkardılar ben hüngür hüngür ağlıyorum yarısına kuzenim zaptedemeye çalışıyor beni. onur sakin ol onur sakin ol diye ben bir kere daha sıçradım içeriye doğru yine bırakmadılar. küfürler ederek, benim abim öldü lan diyerek ağlamaya devam ettim. en son ne zaman ağladın diye sorsan 12 13 yaşında derim ama bir insanın abisini kaybetmesi çok zor. neyse güvenlik görevlisi tekrar oturttu sandalyeye ben sıçradım koşarken bir daha koluma girdiler. morga indik, kolumdan tuttular kapıyı açtıkları an ben bir daha sıçradım abim diye. ben hüngür hüngür ağlarken bir sakinleştirici daha vermişler. arabaya bindik beni ortaya oturttular, çünkü bir delilik yapacağımı onlarda benim kadar iyi biliyordu. hastanenin çıkışında el frenini çektim ve bir daha kapıya hücum ettim ama nafile. eve geldik bir de evin kapısına sertçe bir yumruk indirdiğim hatırlıyorum. amcamın oğlu elinde kırık olabilir hastaneye götürün dedi, kuzenlere gittik hastaneye doktor ne oldu eline dedi duvara yumruk attım dedim film felan çektiler. kırık yokmuş sadece ezilmiş. dün sabah 10 civarı abimi getirdiler tabutla açtılar, abim diye bağırarak elini öptüm sonra kapattılar. duvara bir yumruk daha indirdim, annem ben sinir hastasıyım sen yaparsan bende yaparım dedi. cenazenin kalkacağı camiye gittik, tabutu getirdiler bir kere sıçradım. tabuta sarılarak bi 10 dakika ağladım her halde. tekrar girdiler koluma ben bir sigara daha yaktım. babam yanıma gelip örnek al ded, kuzenim geldi gel abdest alalım da geçelim dedi ve geçtik içeriye öğlen namazını kılıp cenaze namazına geçtik ve abimi sırtladık. arabaya koyduk mezarının yanına kadar getirdik. ben indim aşağı abimi yatırdık, bana çık dediler ama çıkmadım sonra zorla çıkarttılar. toprak atmaya başladık, o sırada arka cebime toprak dolmuş az önce bir kağıda sarıp cüzdanıma koydum. onu sürekli yanımda taşıyacağım. bugün taziye evinde abimi yıkayan amcamın oğlu geldi dik dur onur abini ben yıkadım yemin ederim yüzü gülüyordu ve çaresiz bir hastalığa yakalandığı için bir nevi şehit sayılır dedi. bunu duyunca benim içimi bir huzur kapladı size anlatamam. şu şehirde abimi tanıyan kim varsa arkasından laf söyleyecek kimse yok, o derece sevilir.
dipnot: doğum günümde toprağa verdim abimi.