''bizim mahallede senin gülüşüne ihtilal derlerdi...
sen gülerdin, ben ilk kurşunu sıkmak için elimde, bileğimde ve yüreğimde güç bulurdum.
sen gülerdin, bütün yaralarımla tamamlanmamış intiharlarım ile gülüşünü işlerdim mezar taşıma.
bu ölümün bana ait olmadığını bile bile teslim olurdum adının geçmediği bir ölüme.
doğumhanenin kapısında bekleyen baba telaşıyla beklerdim ekmek almaya çıkmanı.
arka sokağın yaralı kaldırımlarını siper ederek saçlarının gölgesine mevzilenirdim, gülüşünü görmek için yatardım pusuya...
her an ihtilal başlatman ihtimaliyle tetikteydim
bizim mahallede ihtilal derlerdi çok eskiden...
şimdi ihtimallere karıştın birden...''