hayattan beklentimin en düşük olduğu zamanlar. bu akşam " vakti geldiğinde kendimi öldürmek için yaşıyorum." dedim kendi kendime. çünkü hayatım hem katlanılmaz hemde anlamsız olursa yaşamanın mantığı nedir ki ? adım atmak için gücü zor bulan bir insan nasıl 50-60 yıl sonrasını düşünebilir ki ?
i̇nsanları üzmemek için mi yaşamalıyım ? ya benim üzüntülerim , koca hayatım büyük bir hayal kırıklığı iken vazgeçmek , bırakmak ne kadar yanlış ? ne kadar doğru?
hayır bunu yapmayacağım. sadece üreyebilmek için en ilkel dürtülerimle yaşamayacağım. sokakta yaşamanın dahi bir anlamı olmalı. anlam olmadığı an artık yaşamıyor olucam. buna karar vermek anlık gibi gözükebilir ama hayat insanı bu seviyeye bir anda getirmiyor. bin yıl yaşamakta gerekmiyor bu seviyeye gelmek için. sadece yaşamak gerekiyor. yaşamı hissederek , onu görerek , izleyerek , tanık olarak yaşamak. anlamaya çalışmak. sorgulamak gerekiyor onu. anlamını aramak. seni buraya getiren sebebi. şuan olduğun yere değil , o tamamen senin seçimlerinle oluşan bir durum. hayatın kendisine getiren şeyi aramak gerek. belki de bunu hiç yapmamalı insan. sonunda beni getirdiği duruma bak. müsait bir yerde inmek için fırsat kolluyorum sanki...