sosyal medya

bu bağımlılığın temel sebebi dönüt alma ihtiyacı. i̇nsan varlığına onay ve karşlılık almak istiyor, hepimizde seviyesi farklı olsa da var bu. yok diyen yalancıdır ondan uzak durun. neyse konu bu değil, konu bu ihtiyacını gidermek isteyen insanın oturduğu yerden bunu digital ortamda sürdürebildiği sosyal medya. bir şeyler paylaşıyoruz; tweet, fotoğraf, hikaye, entry adına her ne derseniz, paylaştığımız şeye beklediğimiz onay gelmeyince ya da geç gelince tatminsizlik yaşıyoruz. özdeğerimizi sayılabilir bir şeye bağlandıkça ne kadar beğeni alıyorsak o kadar değerli hissediyoruz. oysa o kadar soyut ki bu ortam yaşadığımız tatmin kısa süreli bir pışpışlama oluyor bizler için. bu aslında bizi hazıra alışmaya, kolay tatmin yoluna ittiği için sabırsız da kılıyor. i̇kinci mesele, sosyal medya izleyiciliği. özellikle biten ilişkilerde günümüzün kaçta kaçını karşı tarafın sosyal medya hesaplarında neler yaptığını izleyerek geçiriyoruz ve bunun üzerinden zihin okuyuculuğu yapıyoruz. onu beğendi, bunu takip etti, şuraya gitti... bu gerçekten vaktimizi öldüren, acıyı daimi tutan ve insanı huzursuz eden bir mesai. doğal yas sürecimizi uzatıyor, kendi hayatımıza geç kalıyoruz. üçüncü mesele, sosyal medyada sonsuz seçenek olduğu yanılsaması. bu güzel/yakışıklı takip edeyim, şu da güzel/yakışıklı onu da beğeneyim onla olmazsa bunla olur bakış açısıyla hareket edenler... siz bir pay oldugunuza göre, payda büyüdükçe kesrin değeri küçülür ve asla tamamlanamazsınız. son olarak araştırmalar bedensel temasın kaygıyı önemli ölçüde azalttığını gösteriyor. elinizdeki telefonu bir kenara koyarak en yakınınızdaki insana mümkünse sarılın, mümkün değilse koluna dokunup gülümseyin.