özdemir asaf'ın çağrışımlar isimli bir şiiri vardır. orada şöyle başlar,
"çok küçük bir yalanı
çok büyük bir orantıda
dinlediniz mi.."
i̇nsanın insana olan duyguları bitiyor ancak aradaki yalanların kiri sanki ruhuhun bir tarafını kirletiyor. öyle karanlık bir leke ki ne yapsan neyle yıkasan çıkmıyor. fırındaki inatçı yağ lekelerini tüm gününü ayırarak çıkaran ben 24 yaşındayım ve kendimi temizleyemiyorum. bu karanlığı kabullenip yaşayamıyorum. sanki yaşanmamış sanki hiç yokmuşcasına da devam edemiyorum. bir insanın hatası başka insanlara mal edilmemeli diyen ben en yanımdaki insanlardan şüphe ederek yaşayan bir paranoyağa dönüşmeye başladım. biz şirin değiliz oysa ki, herkesin rengi mavi değil. kimse bana karşı dürüst olmak zorunda değil, ben kimseye tümümü açıklamak mecburiyetine sahip değilim.
şiir şöyle devam ediyor,
"gecikmiş bir gizlemi,
birikmiş bir özlemi
sakladınız mı.."
empati benim başıma gelirse ekseninde bizi müspet bir sonuca ulaştırmaz. i̇nsan insanın acısını ancak o insanın ruhuna sahip olarak anlayabilir ki o da mümkün değil. zihin okuma beklentisi kronik bir tatminsizliktir gerçekten. şiirler var ve onlar yalan söylemiyor, insan ırkı onları kullanarak yalan söyleyebiliyor. şarkılar var hayatta ki bazıları insanın kalbinin tüm kırıklarını vücuduna batırıyor. su var sonra; denizde, gölde, havadaki bulutta, insanın gözünün içinde, kaynayan bir demlikte. i̇smim ancak bu kadar anlamlı olabilirdi, ailem ancak beni bu kadar destekleyebilirdi. ve elbette arkadaşlarım, ancak bu kadar çok değerli hissedebilirdim yanlarında ya da uzaklarında. değer mesafesiz, zamansız, ölçüsüz bir kavram.
"gelmeyecek bir gideni,
olmayacak bir nedeni
beklediniz mi.."
tek bir şey istemiştim, bu sene mezun olmak istiyorum lütfen dengemi bozacak şeyler yapma demiştim. sınavlarıma bir hafta kala öğrendim ki kendi dengemi kendim bulmak ve korumak zorundayım. kimse kimsenin iyiliğini ölçecek hadde de zekaya da erdeme sahip değil çünkü bu hayatta. çok sevdim, bir kadın bir erkeği ne kadar çok sevebilirse o kadar çok sevdim. allah görüyor ya çok yara var içimde, her göz yaşım bir ah etmiştir bugüne kadar. artık yeter. allahım, sen içime huzur ver, sen beni muvaffak eyle.