22 yaşındayım..
bu yaşıma gelene kadar bi sürü şey yaşadım. kazık yedim, arkadaşlarım ve sevgililerim tarafından ihanete uğradım, görüşlerime yanlış muameleler yapıldı, istediğim bölüm için üç sene uğraşıp çok kötü bi nedenden dolayı yaşadığım şehre gelmek için bölüm değiştirmek zorunda kaldım daha neler neler.. hepsinde kalbim kırıldı, hepsinde dibe vurdum zannetmiştim..
onu tanıyana kadar, aşık olana, onun bana yaşattığı bütün acıları görene kadar..
hayatında kimse yok diye düşünüp onu sevdiğimi söyledim ama gelin görün ki meğer iki kişiyi bi arada idare etmiş.. bu zamanda da hayatından çıkmak istedim bırakmadı.. beni kendine iyice bağladıktan sonra siktiri çekti.. mücadelemi ettim mi tabi ki ettim ama işe yaramadı.. sakaryaya ilk gittiğim haftalarda onu da ilgilendiren bi olay geçti başımdan, aradım ağlaya ağlaya ona anlattım. ilk haftalarım başka şehirde, belki ondan medet ummak hataydı ama aklıma başka çözüm gelmedi.. ankaraya geri dönmemi sağlayacak çok kötü bi olay yaşadım gecenin bi yarısı yine onu aradım ama sözleriyle daha kötü olurum diye açtığı saniye geri kapattım. zaman geçti unuttum.. kalbimin acısı geçmedi ama alıştığım için hissetmiyodum bi şekilde devam ettim.. martta faceden arkadaşlık isteği, haziranda instadan takip isteği ve ardından mesaj.. hiç umursamadım kestirip attım.. ekimde tekrar mesaj attığında daha inatçıydı pişman olduğunu ve değerimi anladığını söyledi başlarda inanmamıştım ama sonra konuşmaya tekrar başladık.. nerden bilebilirdim bu kadar iyi bi oyuncu olduğunu.. en kötü anında yanındaydım, onun iyiliği için kendi hayallerimden vazgeçmek üzereydim.. zaman geçti yine hakaretler etti, akşam kuzenlerimle dışarı çıkıyorum diye, sınıfta erkeklerle konuşuyorum diye.. kıskanıyorum seni, senin bi başkasını sevme, onunla birlikte olma düşüncesine katlanamıyorum dedi..
ama kendisi bi başkasıyla beraberdi.. sevmeyi bi an olsun bırakmadığım adam bi hafta boyunca başka bi kızla aynı evde kalıp birlikte uyurken o geceler nasıl geçti anlatamam size.. o kızı sevmiyo hiç sevmedi, ruh hastası dersiniz belki ama sevse hissederim.. bi sene boyunca o ne zaman sıkıntı yaşadıysa göğsümde ağrı oldu be nasıl hissetmem..
ama belirsizlik de mahvediyodu beni.. bu kadar şeye rağmen onu seviyoken onunla mutlu olmak hakkım değil miydi? hem benden vazgeçemiyodu, bana aşık olduğunu söylemeye başlamıştı o kızdan vazgeçmek zor olmasa gerekti.. seçim yapmasını istedim ya o ya ben dedim.. alaya aldı, saçmalama dedi.. ciddi olduğumu gördü konuyu değiştirmeye felan uğraştı ama sonra onu seçti bana sen yokken o vardı dedi sanki o dert batağındayken bana ihtiyacı varken ben terk etmişim gibi..
helal etmiyorum hakkımı etmem asla!!
her hatırladığımda kemiklerim kırılıyo gibi hissettiğim o adamı artık affedemem, yaptıkları her aklıma gelişinde göğsümde dayanılmaz bi acı olan adama bundan sonra bi gram iyiliğim dokunmaz artık..
bi insan nasıl parçalanır, nasıl kırılır o bana öğretti.. diyorum ya ben ona gelene kadar meğer kırılmak, gücenmek, affetmemek nedir bilmiyomuşum.. şu dakika bi başkası kapıma gelse ağlasa affet diye sarılır tamam derim, affederim.. ama o kapımda köpek olsa da geçti artık