asosyal itiraf

sen sanki hiç gitmedin. sanki hiç vermedim seni toprağa. sanki benim bedenimde benimle beraber yaşamaya devam ettin. hatta zamanla bende benden daha çok yer ettin. i̇çimde büyüttüm seni. bazen öyle zamanlar geldi ki her hareketimde seni buldum. hayatımın her alanına bir yerlerden bulaşmışsın. duygularıma, hareketlerime, hayallerime, geleceğime.. hatta geçen gün şunu farkettim; senin yerine insanlara darılıyorum. benim acımı görmedikleri için değil de seni unuttukları için. çok saçma. aşırı saçma, biliyorum. mantıklı hiçbir tarafı yok, farkındayım. ama bu duygudan kurtulamıyorum. bitmiş ve tükenmiş hissediyorum. ve cidden bittim ve tükendim. kim gelirse gelsin, ister dünya üzerindeki bütün kara parçaları birleşsin, isterse güneş dünyaya o kadar yaklaşsın ki dünya kavrulsun, ister okyanuslar taşıp her yer su altında kalsın; artık toparlanabileceğime, her şeyin geçeceğine inandıramaz beni. ama üzülmüyorum, bununla yaşamaya alışmaya çalışıyorum. belki de bazen sadece kabullenmek gerekir. ben çok yanlış yaptım, ölüme gücüm yeter sandım. o kara topraktan seni çıkaramasam bile orada değilmişsin gibi yaşarım sandım. ama sanırım tamamı olmasa da ruhumun yarısının oraya seninle birlikte gömüldüğünü kabul etmek zorundayım. ruhumun geri kalanıyla yaşamaya çalışmak, çağa ayak uydurmak zorundayım. huzur içinde uyu.