evlenmek

i̇nsanlar asla tam anlamıyla istedikleri kişilerle evlenemez bence. birbirlerini severler ama gerçekten aşık oldukları eski anıları hep içlerinde ukte olarak kalır. "acaba şu an ne yapıyodur, nerde ve kimledir?" düşüncesi uzun yıllar aklınızda kalıcak ve büyük ihtimal eşinizin yerinde o olsa nasıl olurdu diye hayal ediceksiniz. tabi bu düşünceler de bitecek ama o zaman eski heyecanı kalmayan yaşlılığa yakın olgun bir birey olacaksınız. hep içerilerde bir yerde gerçek aşkınızı elde edememenin hüznü ile yaşıyacak, yanlış bir yaşamı yaşadığınızı düşünmenin verdiği üzüntü ile öleceksiniz. annem, babam ile anlaşamaz, ayrı yaşardı ve gençken evlenemediği çocuğu kırk yılda bir olsa da anardı. ama babam öldüğünde de hüngür hüngür ağlayan o olmuştu. şimdi sessiz, yalnız ve bekleyen bir kadın. yanlış yaşadığı hayatın sonunu bekleyen. en acı yanı da bu aslında. hep ikinci planda kalacaksınız ve hep ikinci planda bırakacaksınız. başkalarının gölgesi altında yaşayacak ve yaşatacaksınız. birisi sizi sever, siz başkasını, başkası da başkasını. hayat bu.