pimi çekilmiş ve mandalındaki işaret parmağı şaha kaldırılmış bir el bombasından farksızdır efendim.
bir anektod;
iki üç gündür içerisinde bulunduğum bezdirici hastalık ve ter atmalı kabus seanslarımdan sonra bu sabah kursa gitmek üzere saat 9'a alarmımı kurmuş bulunmaktaydım. içinde olduğum haleti ruhiyem sebebiyle kafam zaten küba baronlarından farksız olacak, bir de üstüne uyanır uyanmaz evi süpürüp tozları almam adına baş ucuma kondurulmuş bir not ile gözlerimi açmıştım canına yandığımın mübarek cuma gününe.
çorum'un
adriana lima'ya cevabı niteliğinde göz kamaştırıcı güzelliğe sahip bir hanımefendisiden 'günaydın' mesajı almasamda içimdeki yozgat beyefendisinin güne güzel başlama isteğini daha fazla bastıramayıp cam pervazına oturarak uzun uzun hülyalar eşliğinde kapşonumu çekip ıhlamur çayımı yudumlamaya başlamıştım.
ablam hanımefendisin gece nöbette olduğunu hatrıma düşürüp 'saat erken daha eve girmemiştir' düşüncesiyle usul usul banyoya yönelmiş, karşılaşacağım manzaranın korkunçluğundan bir haber cuma günü lise çıkışı hemşehrileriyle kantır atmaya giden boğazlıyanlı abdüssamed kadar neşeli neşeli sekerek kapıyı aralamış ve kafamı usul usul kaldırmaya ivmelendirmiştim.
tahmini 15 metrekarelik banyomuzun ortasına serilmiş sofra bezinin üstünde kafasına bim poşeti geçirilmiş, sallanan bir sandalyeye oturtulmuş, kolları iki yanda sallanan, ve bana doğru bakıp ürkek sırıtmalar saçan bir beden duruyordu. iki üç saniye boyunca anlamsız kesişmemizden sonra açılmış ağzı, büyümüş gözleri, donmuş mimikleri olan bedenimi banyo kapısına fırlatıp kollarımı da kapıya titrer vaziyette savurmuştum.
sevdiği kanaryayı baykuşlarla basan sinek kuşu titrekliği ve toma gören solcu çaresizliğinde ürkek adımlarla banyodan çıkmaya çalışırken poşet kafalı sofra bezi canlısından çıkan kahkahaları beynimin kıvrımlarında yankılanmalarını susturmaya çabalıyordum. olayın şoku ile omzumu çarptığım banyo dolabından saçılan peçeteler ile beşinci boyut salih beyazlığını yaşarken gözlerimi bir anda bana bakıp sırıtan ablam hanımefendisine açarken buldum.
olayın özü şu imiş muhteremler;
bu mevzu bahsımızın ana karakteri ablam tutmuş nöbet çıkışı marketten saç boyası alıp hayatına mütevazı bir renk katmak istemiş. bunu da evde kimse olmadığı için kendi kendine yapmayı deneyerek 'aman etrafa saçılmasın' titizliğinde kafasına poşet geçirip yere sofra bezi sererek yapmak istemiş. olaydan bir haber uyanan hasta, yorgun, ve bitap düşmüş masum yürek majezik ise durum karşısında dumura uğrayarak kabuslarının gerçeklere transfer olduğu korkusunda kendini yerde bulmuş.
peki ben bu halimi ablama malzeme verir miyim?
tüm gün dalga geçtim,
hunharca aşağılayıp;
ayarsızca alaya aldım.
ulan zaten bunun saç rengi sarı gibi bir şey yani açık kahverengi gibi, tutmuş kapkara boya almış. hayata böyle mi renk katılır aq.
'gara böcük nihaha' demediğim mi kaldı yoksa 'gara fatma' diyip ağlatmadığım mı ahsdfghj
bir de kadınlarda böyle hassas bir nokta var. örneğin bir değişime ya da farklılığa gittiklerinde çevreden olumlu dönüt alamazlarsa o haftayı pişman olarak geçiriyorlar. yer mi ulan anadolu çocuğu. ablaysan çekeceksin bu kardeşin laflarını :d
akşamüstü dışarı çıkmıştı. saat 11 gibi girdi eve bana tripli tabii. geçti direkt odaya girdi yatağına tavanı seyrediyor. usul usul gittim yanına. çöktüm yatağının dibine;
"ben senin kardeşinim, yapıyorum böyle arada ufak şımarıklıklar büyüklük sende kalsın. hem ben sana ne zaman bir şeyi yakıştırmadım.
(bu sırada duygusal ve kocama gözlerle beni izliyor, ben de bilerek yeri izleyerek gözümü sağa sola dolandırarak konuşuyorum ki havaya girsin)
kendine bakman ve özen göstermen benim de hoşuma gider. hem ne zaman kötü olmuş dedim ki. kötü olsa kötü olmuş derim biliyorsun beni. bak mesela kapkara böcükler gibi olmuşsun. siyahın 50. tonu mübarek. görenler 3 saniye sana baksa sonra duvara çevirseler kafalarını barış manço görürler tipe bak (yüksek sesle) ahahahahah"
sonrası malum çığlık ve hakaretler...
kadınları gıcık etmeye bayılıyorum mori fıkkişşşş :d