asosyal itiraf

bu sefer çok yüksekten düşmüşüm gibi hissediyorum. artık zamanın bu kadar çabuk geçmesine şaşırmıyorum. o bir şekilde geçiyor. ben arada sıkışıp kalıyorum sanırım. yada öyle olduğunu sanıyorum. bir anda patlarım da kaybolurum belki zamanın içinde. geriye de bu yazılar kalır işte. zamanın kendinden korkuyorum aslında. geleceğinden. şimdiki zaman boğuyor beni. çok korkuyorum. sığınacağım kimsem yok. yapayalnız hissediyorum. çok yalnızım. korkuyorum ve yalnızım. bu iki kelimeyi ne kadar yan yana yazmaya devam etsem okuyan anlar acaba ? kendi kabuğum çatlamış hem. savunmasızım birde. i̇çeri güneş ışığı sızıyor. oysa ben karanlık severim. hep düşünüyor duruyorum benim burda olmamam lazım. ait olduğum yer burası değil. burası yanlış. burası zamanın , yaşamın unutulan bir noktası. bu asla düzelmeyecek. i̇çimdeki bu sey. tam göğsümün üstündeki doğuştan gelen hata hep bir gelecek korkusu. zaten insanı öldüren de yaşatan da umuttur başka bir şey değil. kimse bilmez aslında aslında bilir de bilmezden gelir umudun daha çok insan öldürdüğünü... bu yanlis şeyi bitirmeyi de düşünüyorum. sık sık hemde. çok sık. sonrasında ne olur acaba ? kendimi bunu yapmaya hiç bu kadar yakın hissetmemiştim. doldurdum yine satırları... 27 ye kadar dayanırım (sanırım - sanıyordum) . ama durum hiç öyle gözükmüyor... ve bu sadece benimle alakalı. başka hiç bir şeyle değil. sadece benimle. benim sorunum. benim. sorunlu ben. aptal , geri zekalı , sorunlu , sıkıntılı. kendime taktığım lakapların haddi hesabı yok. yaşam gözümün önünden akıp geçiyor. farkında değilim. yetişemiyorum. bırakıcam sonunda onu takip etmeyi. sonuç olarak bir boka yaramıyor. takip etmek. i̇çinde olmak. yoruldum yine. yorgunum. yazmaktan. okumaktan. yaşamaktan. bıktım...