ne acıdır ki allah, yehova, tanrı -ona ne ad verdiğiniz önemli değil- günümüzde yaşamıyordu, çünkü yaşıyor olsaydı bizler hala cennette olurduk. o ise ön kararlar, son kararlar, yargıtay, danıştay, içtihat, müdafaa, temyiz, tashih, karar derken, gırtlağına kadar hukukla boğuşuyor olurdu adem ile havva’yı cennetten kovuşunu haklı göstermek için. ne de olsa yasalarda yazılı olmayan keyfi bir kuralı çiğnemişti onlar: i̇yi ile kötüyü ayırt eden bilgi ağacı’nın meyvesini yemeyeceksin.
peki bu meyvenin tadılmasını istemiyordu da neden söz konusu ağacı cennetin duvarları dışında bırakacağına tam ortasına dikmişti? mari, bir avukat olarak o çifti savunacak olsa hiç kuşkusuz tanrı’yı idari ihmalle suçlardı; çünkü ağacı yanlış yere diktiği yetmiyormuş gibi, çevresine uyarı levhaları ve bariyerler koymamış, en basit güvenlik önlemleri bile almamış, böylece herkesi tehlikeyle karşı karşıya bırakmıştı.
mari tanrı’yı suça teşvikle de suçlayabilirdi, çünkü ağacın nerede olduğunu adem ile havva’ya o göstermişti. bu konuda bir şey söylememiş olsaydı, bu dünyada insanlar kuşaklar boyu mutluluk içinde yaşayacaklar, yasak meyveye el uzatmak kimsenin aklına gelmeyecekti, benzer ağaçlarla dolu bir ormanda bulunduğunda kimse onun özel değerini bilmeyecekti.
oysa tanrı çok farklı bir yol izlemiş, keyfi bir kural koymuş, sonra insanoğlunu bu kuralı çiğnemeye ikna edecek bir yol bulmuştu, sırf ceza kavramını icat edebilmek için. adem ile havva’nın kusursuz bir yaşamdan sıkılacaklarını çok iyi biliyordu, er geç onun sabrını denemeye kalkacaklardı. resmen tuzak kurmuştu, belki kendisi de, yani her şeye kadir tanrı, her şeyin kusursuzca sürüp gitmesinden sıkılmıştı. eğer havva yasak meyveyi tatmasaydı, son birkaç milyar yıl boyunca ilginç hiçbir olay meydana gelmeyecekti.
veronika ölmek i̇stiyor- paulo coelho