öyle bir yerdeyim ki

ailevi sorunlar yaşadıgım bir dönemden geçiyorum,bilen bilir bu dert öyle kolay da anlatılmaz insanlara.aile çünkü başka bir şeye benzemez.evde yine agır bir tartışma yaşanıyor kulagımdaki son ses müzik bile tartışmayı bastıramıyor.o an birden mesaj attı.hatta aramız kötüydü bile sayılır.konuşurken mesajda kelimeleri çok tekrarladıgım için iyi değilsin di mi dedi.bi anda değilim dedim.içimden nolur sormasın diye nasıl yalvarıyorum ama.sormadı,gerçekten de sormadı.bütün gece sürekli kafamı dagıtmak için saçma sapan konulardan bahsetti.en son newtonun çocuklugunu anlatmaya baslamıstı ki uyuyakaldım.belki kimse ne anlatmaya çalıstıgımı anlamadı ama mucizevi bi şey oldugunu düşünüyordum sürekli bu yaşadıgımın. sonra masal bi anda bitti.hikayenin ortasını biri bıçakla kesmiş gibi,hiç benim süper kahramanım olmamıs gibi bitti. bittiğini anladıgım gibi kendimi taksime her canımın daraldıgında gittiğim o mekana attım.oturmamla bu şarkının çalması bir oldu.yalnızlıgıma bakıp bakıp agladım.