5 gün sonra 4.yılımıza girme şansımın olduğu kızla karşılaştım bugün. büyük ihtimalle üniversitesine gidiyordu bavulu ve sırtından eksik etmediği sırt çantasıyla beklerken gördüm. ilk başta bakmaya cesaret edemedim tabi onca şeyden sonra insanın yüzü olmayabiliyor, evet benim bile. son göz göze gelişimizin üzerinden 1,5 yıl geçmişken bugün tekrar geldik. ilk başta fark etmedi sanırım kafasını çevirdi ve saniye geçmeden geri döndü. o, otobüsün bir ucunda ben diğer ucunda ben diğer ucunda. sırf birkaç dakika daha görebilmek için 2 kilometreye yakın yürüdüm evime, değdi tabii ki. ineceği durağa yetiştiği zaman öylece geçip gitti yanımdan, gülümsemeyi eksik etmedi. numarası halen aklımda, hoş gerçi nasıl unutayım. az önce sırf ona mesaj atmamak için sildiğim whatsapp'ı geri indirdim, fotoğrafına bakmak için. elinde kalp şeklinde balon ve altında yani durumunda bir tarih, 251217. onunla tanıştığım gün, pardon tanıştıktan 4 sene sonrası. zaten cesur değilim, olsam çoktan çıkardım karşısına. cesur olmayı az bir şey başarabilmiş olsaydım o üniversitemi her gün onu görüp kendimi parçalamamak için bırakmazdım. beni tanıyan tek insandı, annem haricinde. beni o kadar iyi tanırdı ki sustuğum zaman, sadece gözlerimin içine bakar ve tamam derdi, çünkü ne istediğimi bilirdi. bugün karar verdim artık geçmişte yaşamayacağıma dair, şimdi derken bile şimdide yaşamıyorken kendimi heba etmenin bir anlamı olmadığına karar verdim. tabii ki eski anıları kenara atmayacağım ama en azından her seferinde hatırlayıp heder etmeyeceğim kendimi. hadi eyvallah