sonra dayanamıyorsun. hayatındaki her şeyin kötüye gittiğini hissediyorsun. her şeyi içine atmaktan yavaş yavaş tükendiğini hissediyorsun. seni çok iyi anlıyorum diyen herkesin seni anlamadığını görüyorsun. en yakınındakinden uzaklaşıyorsun. herkesten gizlesen de saklasan da tükeniyorsun. dışarıya verdiğin “ben iyiyim” imajı içini yiyip bitiriyor. biri gelse ve tam anlamıyla yanında olsa düzeleceksin gibi geliyor. ama bu konuda o kadar yenilgiye uğradın ki, bir tarafın hep “kimseye değer verme” diyor. çünkü biliyor; değer vermekte sorun yok ama aynı değeri göremeyince başlıyor asıl sorunlar. asıl sorunlar gelince asıl acıları da tatmaya başlıyorsun. ne giden geri geliyor, ne kalan değerini biliyor. hayat devam ediyor. sen sadece günden güne hissizleşiyorsun..