uzun zamandır bu başlığa doğru düzgün bir entry girmiyorum. bu gün bunun için güzel bir fırsat diye düşündüm ve biraz da içimi dökmek için yazıyorum.
i̇nsanlara karşı hep mesafeli durdum. mesafeli derken karşıdan gördüğüm karar samimi oldum insanlarla bana yakın durana yakın, uzak duran da uzak. bu olay benim insanlarla olan ilişkilerimi azaltırken kafa rahatlığı seviyemi çok arttırdı. ancak bunun çilesini hep çektim, kolay arkadaş edinen birisi değilim bu olay insanlara karşı mesafeli duran birisi için gayet normal aslında ama biraz olsun bu durumun tersi olmasını isterdim ama bir insanın yanınca rahatça konuşabilmem için samimiyetimizin seviyesinin gayet yüksek olması gerekiyor.
karşı cins ile konuşmalara ise pek girmek istemem genelde giriş - sıçış ve sıvama olarak devam ediyor. biraz kabuklarımı kırıp insan içine çıkmaya çalıştığımda ise hep güvenimi kırıcı olaylar yaşadığım için artık pek de denemek istemiyorum bunu. belki de biraz daha "normal" insanlar gibi olmak gerekiyor alçak ve şerefsiz belki de böyle mutlu olunuyordur.