bugün
yenile

    asosyal itiraf

    19
    +
    -entiri.verilen_downvote
    sekizinci sınıftayken dört kişi takılıyorduk. baya samimiyiz tabii. liseye geçince grup dağıldı. şuan gruptan sadece biriyle konuşuyorum. o bir kişi ise herkesle ayrı ayrı konuşuyor. bugün beni aradı konuştuğum arkadaşım. gruptaki başka bir arkadaşımdan bahsetti "durumu baya kötü. çok kötü ama. feride (sevdiği kız) ölmüş üç yıl önce. psikolojik olarak benden senden bile kötü." sonra sessizlik. o sessizliklerin ağırlığını en iyi ikimiz biliriz. sonra devam etti "biz ne ara bu hâle geldik? keşke mezuniyet gününe geri dönsek ve hep orada kalsak." dedi. mezuniyet günü hepimiz birbirimize sanki daha büyük bir acı yaşamayacakmışız gibi bakmıştık. en büyük derdimiz birbirimizi her gün görememek olacak sanmıştık. çocukluk işte. keşke o zamanda olsak ama olamıyoruz artık. aynı insanlarla yıllar sonra aynı şeylere ağlamak her zaman güzel olmuyormuş ya ben onu farkettim. hani cidden koyuyor insana. kaderimiz aynı mı yazıldı, ulan tamam da keşke sadece ben yaşasaydım dedim az önce. ne bileyim konuşmuyoruz falan ama hâlâ parmağına diken batsa canım yanıyor ya. uzun zaman sonra ilk defa geçmişimde kaldığını sandığım bir insan için ağladım. keşke bunları yaşamak zorunda olmasaydın vey yaşarken yanında olsaydım be.
    ... diğer entiriler ...