t: hasar görmüş her ruhun kendisini onarması için gerekli tüm koşulları bulduğu tek adres ve tek eylemdir.
her duygunun bir kez olsun tükenmişliği vardır;
her bünyenin alkol almadan da sarhoş olmuşluğu vardır;
her sebepsiz ayyaşın bir kez olsun intihar etmişliği vardır;
hâlâ daha aramızda dolanan cesetler vardır;
her cesedin her sabah kaldırmak zorunda olduğu bir ruh vardır;
hâlâ daha aramızda dolanan kalkamamış, hep bastırılmış, duygusuz ruhlar vardır. öyle de olması gerekir. bastırılması gerekir bazen bazı duyguların, bastırılması gerekir adem emasının. zîrâ bastırılmazsa o duygular, adem elması harekete geçer, o adem elması yukarı çıkarsa çok şey yere düşer, 1.80'lik bedenler sürünür caddelerde, ağlayan bir çift göz; 'merhamet' tetikler; o tetik namluya bir efkar sürer. o efkar bir sevgiyi öldürür.
böyle bazen insanlar kusarlar, kusarsınız, midenizde kalmaz hiçbir şey ama vücut refleksif olarak sıkar kendisini, öğürürsünüz, iki büklüm olursunuz, tâkatınız kalmaz hiç, dizlerinizin arkasında o sizi ayakta tutan mekanizmanın elektrikleri kesilmiş gibi olur; içerideki hücreler greve çıkmışlar da protesto ediyorlardır sanki sizin ayakta kalmanızı. ne maaşlarından şikayetçidir o hücreler; ne fazla mesaiden. tek bir amaçları vardır o greve çıkmaktaki; sizin hak ettiğiniz yerde olmayışınızdır bu. siz onca duygu pastörizesi arasında ayakta kalmayı hak etmiyorsunuzdur; doğru olan sürünmenizdir, yerlerde helak olup zırlaya zırlaya evin yolunu tutmanızdır. grev sonunda istemsizce hak verip bırakırsınız dizinizin bağlarını, yığılırsınız öylece.
kusarken sanki ruhunuzun bir sadistin avuçlarının içinde sıkıldığını hissedersiniz. acımadan, usanmadan, zevk alırcasına ruhunuzun kıvranmasından haz duyan bir sadistin nasırlı ve kirli avuçları arasında sıkıldığınızı hissedersiniz. geçmek bilmez o sıkışıklık duygusu. tek bir yöntemi, tek bir denklemi vardır o durumdan kurtulmanın;
bir tane diz,
esmer ve kemikli bir el,
bir de yürek.
o dize yatmak istersiniz. yattığınız zaman, o el saçlarınızı bir bir okşasın; yüreğiyle de siz uyurken üşümeyin diye üstünüzü örtsün istersiniz. öyle bitiktir ki kimi zaman duygularınız; bazen bunu istediğinizi bile hissetmezsiniz. tek varlığın yok olma olgusu olduğuna tek kanıttır bu duygu tsunamileri. ne öpülmek, ne sarılmak, ne sevişmek.. hiçbiri tetiklemez o ruhunuzun dirilmesini. aküsü donmuş bir arabaya eğer takviye yaparsanız: 5 saniye içinde kendi iç hazmesini; 5 dakika içinde de şarj dinamosu sayesinde tüm motor bloğunu diriltebilir. bazen sadece dudaklarınızda şarj dinamonuz olsun istersiniz. gelsin birisi; yatırsın sizi dizine, okşasın saçlarınızı; sessizlik olsun bir de. arada parmaklarını yüzünüzde dolandırsın, dudak kıvrımlarınızı yukarıya çekiştirsin, arada eğilip alnınıza nemli bir dudak izi bıraksın istersiniz. orada geçireceğiniz ufak bir uyuklama yeter sizi zinde hissettirmeye.
benimse öylece bitik bir biçimde işte içimdeki şımarık oğlan çocuğu.
üstelik dizine yatmam gereken tek kadın öyle yanılgıda ki.
şarj dinamosu yaratmalıymış tanrı her birimizin kalplerinde; 'huzur dinamosu'. bu sayede ayakta kalabilmelik duygularımız bir namlunun ucuna sürüldüğünde.
sıkıldım, öyle daraldı ki duygularım. şu dört duvarın arasında şartlı tahliyeli hayatı yaşıyorum sanki; sanki 'kainat duygular yönetimi bakanlığı' müfettişleri almış benim dosyamı önlerine ve;
->"pişmanlık, acı ve bitmişlik'' duygularından başka duyguları yaşaman kurulumuzca yasaklanmıştır.<- diyerek imzalamışlar tahliye kağıdımı.
adalet istiyorum bayım, diyerek haykırmak istiyorum.
sen konuş abla.